Het Voorbij Alcohol wat jullie zien, wat in de etalage staat op Facebook, de website en in deze nieuwsbrieven ziet er best tof uit. Maar in de back-office, het kantoortje achterin de winkel, is het niet altijd feest. Deze week heb ik een paar traantjes moeten laten. Er waren 6 deelnemers voor de Week in Frankrijk hier op Le Puy Ardouin die over een week begint. Drie daarvan hebben afgelopen week geannuleerd en gisteren kreeg ik een bericht van 1 van deze 3 dat ze de groep nu wel erg klein vond en niet wist of dit wel passend zou zijn voor haar. Er waren tranen van teleurstelling en machteloosheid.
Ik kan in het wel-niet willen van de ander zo goed de worsteling voelen rondom alcohol, het ergens wel willen en toch nog niet helemaal tot bloei kunnen komen, niet durven. De tijd die dat kost. Want de weg is lang. Bij mij duurde het 4 jaar, de periode tussen de eerste gedachte ’stoppen zou beter voor mij zijn’ en het daadwerkelijke besluit.
Die dynamiek hoort er bij, bij losmaken. Het begint met een moment van inzicht, een weten, ergens ver weg, dat een leven zonder alcohol eenvoudiger is, beter zou passen bij wie je werkelijk bent. Een inzicht dat als een zaadje valt in de grond van het bewustzijn. Dat zaadje gaat langzaam ontkiemen, diep in de donkerte en wordt gevoed door artikelen, ervaringen en misschien ook de video’s van Voorbij Alcohol. En dan is er, soms maanden of jaren later, een eerste contact via mail of telefoon. Het is alsof het eerste kiemblaadje dan pas boven de grond komt, als in een kas, in beslotenheid en veiligheid.
Soms is het zaadje in dit eerste contact al zo rijp dat het direct omhoog de grond uit wil schieten, klaar voor actie en helemaal bereid om dit varkentje te wassen. Dan meldt iemand zich aan voor een training of een vervolg. Regelmatig ook hoor ik niets meer. Soms zie ik iemand 2 jaar later terug. En het gebeurt ook dat mensen zich na een inschrijving toch maar weer afmelden.
In de beslotenheid en intimiteit van zo’n eerste gesprek is er vaak contact met verlangen en essentie, met vitaliteit en levenslust. Er wordt een glimp zichtbaar van de puurheid en grootsheid van mens-zijn, van mogelijkheden, van pijnlijkheid ook. Zo’n vonk is als een scheur in het ego, het dagelijkse harnas. En dan … na een dag, een week of een maand, neemt het ego het weer over, worden alle zeilen bijgezet om de scheur te dichten. Er komen vragen op, uit de binnenwereld of uit de dagelijkse buitenwereld: Is dit wel echt het juiste voor voor jou? Heb jij dit écht nodig? Zó erg is het toch niet met je dat je hulp moet zoeken? Probeer het gewoon nog een keer zelf! En na de vragen de redenen en voor de hand liggende argumenten om niet te stoppen, niet te veranderen. En geloof me: ik ken ze omdat ik spreek uit eigen ervaring. In mijn arsenaal stonden: ik ben niet zo’n groepsmens (ik vind dat eng), ik vind de groep te groot (dan verzuip ik), ik vind de groep te klein (dan ben ik te zichtbaar), ik vind het te goedkoop (dat kan nooit goed zijn), ik vind het te duur (daar ga ik liever van op vakantie), ik vind het te ver weg (het buitenland? dat is iets voor echte alcoholisten), ik heb het er niet voor over om vrij te nemen (wat moet ik tegen mijn omgeving zeggen).
Wanneer er onvoldoende voeling is met het diepe verlangen of met de bron van levenslust, wint het ego. Die heeft zich ontwikkelt tot de specialist in het jou op je plaats, in je hok, houden. Die is expert in het vermijden van pijn en ongemak. Die houdt niet van verandering. Er zijn altijd voldoende redenen om niet te veranderen, te blijven drinken of om niet mee te doen aan een groep waar je je in eerste instantie enthousiast over voelde.
Het is een kick back reactie. Een schrikreactie waarna het ego zich van zijn beste kant laat zien en zorgt dat je blijft waar je bent. De afgelopen jaren heb ik met Voorbij Alcohol vaak reactief gereageerd op de redenen waarom mensen toch niet meededen met een groep. Als Amsterdam te ver is voor je, doe ik het de volgende keer in Utrecht. Als je niet in het weekend kunt, doe ik het volgende maand op een doordeweekse dag… Maar die groepen kregen óók niet voldoende deelnemers. Ik realiseer me dat de oplossing niet zit in wat ik aanbied.
De oplossing zit in geduld, wachten en gestaag doorgaan. Wachten tot het erg genoeg is (zie video hier) en het verlangen onhoudbaar. En in de back-office achter in de winkel? Daar gaat soms ook wél de vlag uit! Als ik een mail krijg dat dankzij de nieuwsbrief iemand op eigen kracht gestopt is of, zoals van de week, een bericht van een deelnemer die na 3 jaar laat weten dat het goed gaat met haar en dat het weekend van 2014 een levensbelangrijke verandering was. Dan juicht mijn hart, dan ben ik dankbaar en blij dat dit werk, dit programma, een verschil maakt.
Ondertussen kan ik 2 dingen doen. In de eerste plaats toegang zoeken naar, en het aanwakkeren van, dat diepe verlangen én ik kan blijven zeggen dat ik er voor je ben. Want het ís angstig en spannend, stappen in het onbekende, stoppen met alcohol. Het ís nogal wat om iets waar je aan gehecht bent vrijwillig los te laten. Dat kun je alleen doen. Dat kun je ook bij en met mij (en Jan) doen. Wij geven je houvast, ervaring, structuur, kennis en bovenal: gezelschap in een stevige holding.
En de deelnemer die twijfelde om naar Frankrijk te komen? Die komt! Want ze zag in dat haar schroom voortkwam uit zenuwachtigheid en spanning. Herken je iets in bovenstaande? Ga voor meer informatie naar de Week in Frankrijk.
Als je een schip wil bouwen, roep dan geen mannen bij elkaar om hout te verzamelen, het werk te verdelen en orders te geven. In plaats daarvan, leer ze verlangen naar de enorme eindeloze zee.
Antoine de Saint-Exupéry