Het nummer ‘Where is the Love’ van the Black Eyed Peas was de opening van de afstudeerpresentatie van mijn studie Psychosynthese. Het onderwerp was leidinggeven en internet. Toen, ruim 10 jaar geleden, stond social media nog in de kinderschoenen en het veelomvattende effect konden we nog nauwelijks overzien. Ik was er in ieder geval van overtuigd dat ook online werkelijke connectie mogelijk is en dat al deze technische ontwikkelingen zouden bijdragen aan ‘het goede’ en een ‘betere’ wereld.
De afgelopen dagen zit dat nummer steeds in mijn hoofd:
Wrong information always shown by the media
Negative images, is the main criteria
Yo', whatever happened to the values of humanity
Whatever happened to the fairness and equality
Instead in spreading love we're spreading animosity
Lack of understanding, leading us away from unity
De social media zijn groter geworden dan ik ooit had kunnen bedenken. Zo groot dat ze een eigen oncontroleerbare wereld zijn geworden en evil worden genoemd. Informatie over ons privéleven is legale handel geworden.
In de ‘normale’ media, de kranten en nieuwsuitzendingen, is de sensatie-potentie en het prikkelen van verontwaardiging - en dus kijkcijfers en luisterdichtheid - belangrijker geworden dan een beschouwende houding. Ik zie nog maar zelden een reporter waar niet een mening in doorklinkt, ook bij NOS en NRC. De praatshows in de avond doen er welwillend en verlekkerd een schepje bovenop.
Ik merk in mijzelf hoe verslavend het kan zijn, het nieuws te volgen, hoe sensatie en drama ook werkt op hormonen en stofjes als dopamine en endorfine. Dat het ergens lekker voelt. Stop ik met social media voor 2 weken? Dan zit ik vervolgens een spelletje te doen dat heel handig beloningen en dus 'dopamine-pufjes' afgeeft. Haal ik dát van mijn telefoon? Dan check ik, zeker als er politieke crises is, 100 keer per dag de berichten van NOS en NU.nl.
Ook ik maak mij schuldig aan verontwaardiging, aan hij-zij en welles-niets gepraat. Ik besluit vandaag om daar eens (om te beginnen) 2 weken mee stoppen. Ik lees 's morgens de krant en ga daarna verder met mijn eigen leven. Mediteren, werken in de tuin, muziek luisteren en gedichten lezen. Alledaagse schoonheid zoeken, het gewone vieren. Ik ga mijn gevoeligheid weer een beetje afstoffen en het grove, bombastische links laten liggen. Daar is liefde. Voor mijzelf, voor mijn naasten, voor de plek waar ik leef en voor de wereld waarin wij wonen. Daar is contact en kunnen waarheden naast elkaar bestaan. In de ruimte tussen ons in. Dat is leiding geven aan mijzelf. En daar geeft de huidige Franse strenge lockdown mij mooi een steuntje in de rug.