Dus toen ik vorige week mijn nieuwsbrief schreef en jullie vertelde dat ik donderdag om 18h mijn podcast online zou hebben gebruikte ik jullie, lezers van de nieuwsbrief. Ik wierp een deadline op met jou als getuige, als degene waar ik een belofte aan doe. Een externe autoriteit. Je kent het misschien wel. Het is net zoiets als tegen je omgeving zeggen dat je niet meer drinkt in de hoop dat ze je op het spoor houden. Prima hulplijn!
Deadlines, vooral die naar anderen, zijn voor mij noodzakelijk. Zonder dat vind ik het echt moeilijk om in creative productie te komen. Jan moet er wel eens van zuchten. Dat heeft dan weer te maken met mijn timemanagement. Wat dat betreft ben ik als Ik Vertrek. Alles kost altijd het dubbel zoveel en duurt minstens twee keer zo lang als ik denk, zelfs als ik megaruime planningen maak.
Maar het was me gelukt; donderdag om 18h stond de eerste podcast DKVNL online. Waar? Ergens stiekem in een hoekje op een pagina die niet makkelijk te vinden is. Heel sneaky hield ik mijzelf voor de gek: ik had me aan mijn belofte gehouden. Dat niemand de link kon vinden moffelde ik weg. Ik was bang. Mijn innerlijke critici hadden het roer overgenomen en ik was er van overtuigd dat ik het meest belachelijke, stomme, zweefspiri luisterprul had gemaakt dat er bestond.
Na een slapeloze nacht stuurde ik de volgende ochtend de link naar 2 vrienden die gepokt en gemazeld zijn in marketing en media en mij en mijn werk kennen. Van beiden kreeg ik positieve feedback. Met nog wat tips over dingetjes die net even beter konden. Wat was ik ineens trots en blij.
Dat die angst opkwam was niet zo gek. Zo werkt de innerlijke criticus. Vooral als je iets fragiels van jezelf laat zien willen de critici liever dat je teruggaat in je hok. Zo ook bij mij. Het helpt om dit te doorzien. Want hey, ook dat is de kunst van nuchter leven: tóch doen wat je van plan was, de angst vriendelijk aan de hand.
Nu ik over de drempel ben tintelt het in mijn hart. Wat tof om een vorm te vinden om gebieden waar ik zo van houd samen te brengen. Kunst, wijsheid, nuchter leven, radicale acceptatie en vooral: connectie. Want dat is waar het denk ik uiteindelijk over gaat. Innerlijke connectie en het weten dat we verbonden zijn. In pijn, vreugde, liefde. Of je dat nu wilt of niet.