Vorig jaar werd ik vijftig. Ook al voel ik mij meestal 34, als het op de avonden aankomt, zijn die echt zoals iemand van middelbare leeftijd betaamt. Zeker in de winter ga ik graag en lekker tegen 22.00 naar bed met een boek. De eerste jaren dat ik niet dronk schoof ik af en toe nog wel aan in de kroeg maar die avonden werden steeds korter. Ik haakte af voordat de meute echt dronken werd. De kroegnachten maakten meer en meer plaats voor ochtendwandelingen en koffieafspraken. En afspraakjes met hoofdrolspelers in mijn boek. En ja, als je me dat van tevoren had verteld had ik ook gezegd: pffff … saaaaai. Ik werd iemand die niet meer aan de bar hing, op de tafels danste en om 22.00 uur van huis vertrok voor een avondje stappen. Tot vorige week. Nico, een deelnemer van de training is muzikant en zou optreden met zijn bandje. Of wij ook kwamen. Jan en ik, allebei liefhebbers van live muziek, zeiden spontaan: 'Leuk, tuurlijk!' In de loop van de week kreeg ik wat spijt van mijn spontane toezegging. De optredens die we de laatste jaren hadden bezocht waren meestal vroeg op de avond en vaak op zondagmiddag. De zin in het optreden van Nico werd tegenzin onder invloed van gefantaseerde beelden. 'Ik trek dat toch niet, daar heb ik toch geen zin in, verplicht in de herrie in zo’n stomend hok waar iedereen laveloos en lomp loopt te brallen...' Maar mijn belofte aan Nico stond en zo gingen we, na een ‘voorslaapje’, op weg. En jeetje! De werkelijkheid had niets van doen met wat mijn aannames me hadden willen aanpraten. Er waren lekkere malt biertjes, frisse sudentenmeisjes, stoffige jazzveteranen en expressief dansende flamboyante vrouwen en fijne, hele fijne, muziek.
Het duurde wél een tijdje voor ik ‘er in’ kwam. In ontspanning, die staat van loslaten waar alcohol zo goed bij kan helpen. Gelukkig brengt mijn leeftijd ook ervaring met zich mee. Ik weet inmiddels dat het bij mij ook we komt, dat loslaten, er helemaal in kunnen zijn, maar het duurt wat langer. In plaats van het 1 keer uittrekken van een jas moet mijn dagelijkse mentale schildje wat meer losweken. En dat losweken, dat er in vallen, gebeurt door de muziek, door de mensen, door het contact en dus ook door te wachten. Het is niet de alcohol, maar de tijd, die mij brengt naar lichtheid, een blij hart, genietend van eenvoudig zijn waar ik ben.
Vrolijk en verwonderd ga ik die nacht naar huis. Er gaat opnieuw een wereld voor me open. Geduldig zijn, wachten en blijven op de plek waar je bent. Lekker slow. Dan kom je er ook. Dank je Nico, voor de uitnodiging! Dat smaakte naar meer!
Wil je meer te weten komen over hoe jij dat kan doen, wachten en ontspannen en wennen aan nuchter uitgaan? Wij hebben wat trucs en tricks die we je leren bij de training De Kunst van Nuchter Leven.