GASTBLOG van Fiona van Rees Vellinga.
Daar ging ik dan. Naar Underworld, in Eindhoven, met mijn uitgaansclubje van toen. Samen waren we via Underworld optredens op festivals moeiteloos en breeduit lachend het house-wereldje ingerold. Want wat nou 'rock'? Wij willen beats!
Het zou allemaal precies zo zijn als vroeger, met maar één groot verschil: dit feestje ging ik nuchter beleven…
Ja maar dat kan toch niet? Want word ik dan niet moe? En ben ik dan niet saai? Snap ik de mensen om me heen dan nog wel? En kan ik eigenlijk wel contact leggen als ik mezelf geen handje help met het lief, spontaan en ontspannen zijn? Vind ik mezelf eigenlijk wel leuk als ik nuchter ben?
Met deze vragen in mijn hoofd ging ik de avond in…
En dan wilde ik nu een indrukwekkende beschrijving geven van mijn epische worsteling met het verlangen naar drank. Het enorme stempel dat dit drukte op de avond. Mijn teleurstelling in de muziek en de sfeer. De overweldigende vermoeidheid die zich al na een uur van mij meester maakte. De leegte, de twijfel, gevolgd door het moment van zwichten voor dat ene drankje. Kortom: het verhaal van een in elk opzicht mislukt experiment. Maar in werkelijkheid heb ik praktisch de hele tijd met mijn ogen dicht en een glimlach van oor tot oor staan dansen als een gek.
Ik lachte heen, ik lachte terug en haalde grapjes uit met vreemden. Ik omhelsde mijn vrienden en was precies zo makkelijk voor de gek te houden als in beschonken toestand. Ik genoot heimelijk van mijn tochtjes naar de WC, omdat ik dan zo heerlijk vaak oprecht sorry kon zeggen, als ik me weer eens langs iemand heen moest wringen in de menigte. En ik voelde me vrij.
Die energie, die vreugde, die liefde en onschuld: zij zijn van mij. Alcohol leek de toegangspoort, maar in werkelijkheid sneed het me langzaam maar zeker af van mezelf. Totdat het levensvuur in mij was verworden tot een zwak flakkerend waakvlammetje. En wie wil dát nou?
"Ik vind jou helemaal geen kattenmens!" zei de uiterst vriendelijke taxichauffeur nadat ik hem over mijn twee harige schatjes had verteld “Dat is meer iets voor geitenwollensokkentypes zoals ik.” De relatie tussen deze twee zaken ontging mij volledig, maar ik vroeg me wel af of hij mij, destijds, een ‘flesje-wijn-per-dag-mens’ had gevonden. Want dat is toch meer iets voor verlopen types?
De beste man stond erop pas weg te rijden nadat ik mijn huis binnen was. En terwijl ik de deur achter me dichtdeed, wist ik dat dit precies is waar het om draait in dit leven: te zorgen voor onszelf en zo te zorgen voor de ander.
Fiona van Rees Vellinga is freelance webcopywriter en vrijwilliger bij Het Luisterend Oog van de Stichting Humanitas. 11 jaar bezig met yoga, 2 jaar bezig met niet-drinken. Hevig gefascineerd door beide.