In de wereld van verslaving kom je de term ‘Rock Bottom’ tegen. In Rock Bottom is er niets meer te verliezen, je raakt de bodem van de put. Rock Bottom verhalen zijn hartverscheurend. Kinderen die het contact verbreken, een partner die er een streep onder zet of een baas wiens geduld op is en je de laan uitstuurt. Alles is verloren. Erger dan dit wordt het niet. Wanneer je dát ziet, wanneer je beseft dat dit de absolute bodem is kun je soms óók ineens gaan zien en voelen dat er een weg uit is. En die weg er uit is omhoog. Rock Bottom is het magische keerpunt tot verandering. En vanuit dat perspectief gezien een zegen.
Veel mensen die meer drinken dan hun lief is bereiken dit punt van totale ontreddering en verlies helemaal niet. Verandering kent vele gedaantes en bij de één moet het erger worden dan bij de ander. Maar of je nu aan de rand van de afgrond staat of niet, drastische verandering begint bij een moment van inzicht, van noodzakelijkheid. Een inzicht, een ‘split second’, waarin je je realiseert: ‘Wat ik doe klopt niet met wie ik ben.’ Een keerpunt.
Zo’n moment, zo’n inzicht noem ik Rock Heart. Je ziet ineens het verschil tussen wie je in hart en ziel bent en wat je doet. Het leven dat je hebt geconstrueerd. Het beeld wat je van jezelf hebt neergezet. De dingen die je bent gaan doen of juist niet gaan doen, de leugentjes die je jezelf vertelt. En soms, in een flits, zie je ineens dat dit niet langer klopt met wie je in wezen bent. De waarheid ‘strikes you’, valt binnen.
Als een bliksemflits is het er ineens en vaak is het ook zomaar weer weg. Maar je kunt niet meer doen alsof je het nooit zag. Deze waarheid is onontkoombaar. Zo’n moment, of een aantal van die ervaringen, kunnen je doen besluiten: “dit wil ik niet langer, ik weet nog niet hoe het dan wel moet, maar dit in ieder geval niet meer.” Dat besef, dat besluit, is voldoende. Een keerpunt.
Een moment van ‘Rock Heart’ kun je niet afdwingen. Je ziet het of je ziet het niet. Het valt je binnen of het gaat langs je heen. Of zoals Cruijf zei: “je gaat het pas zien als je het doorhebt”. Je kunt het niet afdwingen, maar je kunt er wél gelegenheid toe geven. Je kunt je er wél voor openstellen, oplettend zijn. Hoe? Kijk eens wat vaker in de spiegel. Niet om je te scheren of op te maken. Maar om te kijken. Naar de trekken rond je mond, je huid, je ogen, naar jezelf. Naar de gedachten en gevoelens die er dan in je opkomen. Zonder doel, zonder dat je er nu iets mee moet. Nodig jezelf uit geraakt te worden door wat je ziet. En wie weet ga je zien dat ook jouw heart rockt!