Gisteren stond ik er mee op. Een floers van onbehagen, geuit in stekeligheid naar mijn kersverse echtgenoot. Geprikkeld was ik. Hij noemt het knorrig. Ik weet het wel, het gaat niet over hem of over de afwas of over dat de yoghurt op is … en toch is hij de pineut. Later werken we wat in de tuin. Actief en fysiek bezig in het hier in nu. De floers verdwijnt als dunne flarden mist die oplossen in de winterzon en ik krijg zicht op wat er onder mijn ongenoegen ligt. Verdrietigheid. Droefenis. Donkerte. Het ligt in me opgekruld, zoals onze hond opgekruld kan liggen, in een komma, pootje over haar kouwe neus. Het ligt daar stil, een beetje bang, passief en vooral zwart.
Als ik meer inzoom op die donkerte voel ik verdriet en machteloosheid om de wereld, om alle berichten op Facebook en in de media, om dat ik niet weet wat ik moet doen. Beelden van een journalist die een vluchteling laat struikelen voor een beter plaatje; een harde, haatdragende discussie door mijn eigen ‘vrienden’ over iemand die haar onmacht voor het voetlicht brengt. En ik zie ook steeds weer het beeld van die mollige dreumes in Aleppo met zwarte vegen in haar gezichtje, leeg en star voor zich uitstarend, een dreigende toekomst in. Ik zie kerstdiners, flessen wijn en een hoop vrolijkheid. Ik lees quotes over liefde en licht en hoop.
Alles omarmen, kiezen voor je hart … Het klinkt zo lief en prachtig. Te zoet, te mooi en te fijn voor mij op dit moment. Alles omarmen ís niet alleen maar zoet. Daar ben je niet zomaar mee klaar, met de gedachte alleen. Alles nemen betekent de rauwheid van de wereld in je koude botten voelen. De scheur in het hart blootleggen en laten bloeden. Omdat ik het ook niet weet. Omdat ik machteloos ben. Een mens ben. Tussen de mensen. Omdat ook ik haat en angst ken. Alles omarmen is niet alleen maar lief. Vandaag is het koud en schurend.
En dat is wat ik wil. Ik wil het leven nemen. Ik wil bewust en waarachtig leven. Ik wil geen borrel om de avond door te komen, om de pijn te verzachten, om de ellende die aanklopt onder het tapijt te vegen. Ik wil voluit leven. Betrokken. Woest en intens.
Het is tijd om een beetje te huilen. Deze narigheid is er en op dit moment is het een manier waarop ik de ellendigheid kan nemen. De gevoeligheid afsluiten is mijzelf (en mijn man) onnodig geweld aandoen. Sterker nog, ik ben gaan leren houden van de moeite en strijd die het soms kost. De passieve, opgekrulde hond in mijn buik rekt zich een beetje uit, een zachtjes zwiepende staart. De donkere diepte komt langzaam tot leven, traag en lobbig. Hier is het stil. Hier weet ik me verbonden.
Ik ben alcoholvrij. Niet omdat ik alcohol verwerp of ongezond vind. Mijn keuze vindt zijn grond in het verlangen voluit en bewust te willen leven. In waarheid en aanwezigheid. Dát is waar ik me aan kan toewijden, de werkelijkheid van mijn eigen ervaringen. Alle ervaringen. Op de vierkante meter waar ik leef.
Intens en nuchter leven. Dat is waar de kunst van nuchter leven over gaat. Dát is wat ik je kan leren.
Petra.