Een paar jaar geleden studeerde ik af als psychosyntheticus bij het Instituut voor Psychosynthese. Ik schreef daarvoor een scriptie met de titel 'De ruimte tussen ons in'. Hierin deed ik een verkenning naar internet, leiderschap en contact, ervan overtuigd dat internet verbindingen tot stand brengt die anders onmogelijk zijn en contact verbetert. Ik was, en ben nog steeds, behoorlijk excited over internet. Geweldig, hoe je via Twitter, Facebook, Airbnb en Tinder anderen ontmoet. Inspirerend, het aanbod van universiteiten, leraren en TED talks. Mijn conclusie was dat via internet alle vormen van contact mogelijk zijn, van oppervlakkig tot intiem.
De mogelijke anonimiteit van internet heeft nadelen, wie dat wil kan zich voor iemand anders uitgeven en daar misbruik van maken, maar is ook een zegen. Voor alcohol bijvoorbeeld. Alcohol is een beladen onderwerp en het is nogal wat om te erkennen dat je daar niet vrij mee om kunt gaan. Rondom alcohol leeft veel schuld en schaamte en thuis achter de computer biedt het anonieme internet een veilige omgeving. Regelmatig ontvang ik mails, al dan niet van gefingeerde emailadressen, van deelnemers van de online cursus. Openhartige verhalen waarin mensen zich - soms voor het eerst - blootgeven. En dat contact, via skype en email, is even delicaat en ontroerend als de ontmoetingen in real live sessies.
Maar. Wanneer ik een ander en mijzelf kan ervaren in het daadwerkelijk en fysiek tegenover elkaar zitten - het voelen van de warmte, het waarnemen van trilling, een kleine oogbeweging, het schuifelen op de stoel, een zucht - is het contact completer en voller. Het zijn niet alleen mijn zintuigen die waarnemen, het is mijn hele lijf, van buiten en van binnen. De impact van de ander op mijn totale systeem en de inwerking van mij op de ander. Die dans van verbinding is niet in haar volle glorie over te brengen door wifi. Dat ondervond ik afgelopen week.
Vanaf mei ben ik in Frankrijk op Le Puy Ardouin. Ik belde, skypte, en app-te met mijn familie. Er was veel afstemming en nabijheid en toch kreeg ik de laatste weken vaker een wee gevoel in mijn buik, voelde ik de spanning in mijn schouders toenemen. Ik miste mijn familie... Tot ik het niet meer hield. Ik besloot te gaan. Even elkaar in het echt zien. Het was heerlijk, vooral de kleine momenten; koffie met mijn vader in Het Volkshuis, mijn moeder die een dutje doet terwijl ik naast haar zit te lezen of samen een uurtje tekenen. In stilte. Samen, het ongezegde in de lucht, tussen ons in. Er was niet alleen zachte schoonheid die opkwam, ook agitatie en onzekerheid kon ik meer dan ooit voelen in mijn lijf, knetterde rond mijn hart of was looiig in mijn buik.
Leven en het leven ervaren is een fysieke aangelegenheid. Is in mijn lijf. Is in nabijheid van anderen en wat daar gebeurt. In de ruimte tussen ons in. En wanneer er 972 kilometer tussen ons in is, zijn skype, de telefoon en whatsapp heerlijke alternatieven, maar ik wil ervaren, er in zijn, in samenzijn. Met alle heerlijkheid en narigheid van dien.
Voor iedereen die ook in contact, met anderen samen, verder wil werken aan nieuwe patronen en inzichten is er de training of de mogelijkheid voor een solosessie. Echt contact. Echt leven.