Ik had het eerder deze week, zo'n rusteloze nacht. Gedachten raasden elkaar voorbij, het leek een racebaan in mijn hoofd. Alles wat moest gebeuren voor Le Puy en mijn werk voor Petra Moes - de Kunst van Nuchter Leven, alle mensen die op mij rekenden, mails die ik moest beantwoorden en die veel te ver naar onderen waren gezakt in mijn inbox om nog maar niet te spreken over de financiële puzzel in mijn leven… Tussendoor fladderden beelden en zorgen over de afnemende gezondheid van mijn moeder en al wat daarmee samenhing. De to-do-en-bel-lijsten sponnen zich tot een grote kluwen waar ik in verstrikt zat. Ik woelde, draaide en, zoals ik meestal doe als ik zo lang wakker lig, zei tegen mijzelf: “als ik over een kwartier nog niet slaap ga ik er uit”. Soms is dat de perfecte remedie en doezel ik weg. Dit keer niet.
Ik stapte uit bed, maakte een kop thee en ging naar buiten, de tuin in. Ik kwam terecht in een verrassende, overweldigende ruimte. De volle maan scheen op het landschap. De heuvels en bomen glansden in het lucide licht. Het kerkje in de verte stak donker en stevig boven de horizon uit. In de lavendelblauwe zomerhemel fonkelde hier en daar een krachtige ster. In de zwoele, windstille lucht hing een vleug van de zoete jasmijn en vlierbloesem De koeien in de wei lagen stil en in rust, als grote mystieke stenen. Een krekel veerde op en tjirpte toen ik langs liep. Af en toe liet een schorre kikker zich horen. Verderop krijste een jonge uil om zijn moeder die links van mij traag en ijl antwoordde. Hier was niets. Hier was alles.
Hier hoef ik niets. Hier ben ik alles. De onmetelijke ruimte waar ik deel van uit maak. Eenvoudig. Helemaal aanwezig. Wakker. Mijn gedachten gingen even voortvarend door als eerder die nacht, maar ik hoefde me er niet mee te bemoeien, ze gingen en kwamen. De rust viel over me, in me. De realisatie dat er niets meer is dan dit en dat ik daar deel van uit maak. Dat ik kan stoppen met krampachtig mijn eigen wereld creëren. Dat die er al is.
Iedereen kent dergelijke essentiële ervaringen. Momenten waarin de tijd lijkt stil te staan. Er hoeft niets bij. Er hoeft niets af. De compleetheid en goedheid van het bestaan is er dan eenvoudigweg. Soms gaan dergelijke momenten gepaard met veel vuurwerk en inzicht, zijn ze spetterend, dynamisch en lekker. Maken ze je gelukkig en blij. Soms zijn ze heel eenvoudig. En heel stil. Puur.
Om de diepte van dergelijke momenten te ervaren is een helder bewustzijn nodig. Vaak drinken we alcohol vanuit verlangen naar zo'n ervaring. Verlangen naar diepte en echtheid. En ja, we voelen ons ook wat vrijer en losser onder invloed van alcohol en je kunt zeker mooie of fijne ervaringen hebben met een wijntje op. Maar vergeleken met broodnuchter Essentie ervaren zijn die een slap aftreksel, een vervorming, van wat mogelijk is. De diepte in jezelf en van het leven, het mysterie, ervaar je met helderheid alleen.
Dit is de kerngedachte van Petra Moes - de Kunst van Nuchter Leven. Het leven heeft voor mij meer waarde en betekenis wanneer ik contact ben met Essentie. Dat vraagt om wakkerte en daar past alcohol niet bij. Zo eenvoudig is het.