Het is de hoogste tijd voor een nieuwe nieuwsbrief en de afgelopen dagen puzzel ik over het onderwerp. Misschien moet het gaan over het fenomeen 'blurring'; kappers en kledingzaken die hun klanten verleiden met wijn. Misschien moet ik schrijven over dat ik dat belachelijk vind. Dat ik het niet normaal vind mensen, als makke lammetjes, naar binnen te lokken met een harddrug. Ook zou ik iets kunnen zeggen over de overkill aan festivals en al-dan-niet-mobiele-eet-en-drink-events waar we ons de komende maanden in kunnen verdrinken, zoekend naar voortdurend geluk. Of over de metafoor die ik zie in de magnolia, die wekenlang beloftevol is, nu volop bloeit en ook al weer zo snel haar blaadjes laat vallen...
Maar ik heb er niet zo'n zin in. In woorden. In lesjes leren, in beter weten, in anders kijken en daar iets of iemand van moeten overtuigen. Ik ben de laatste week namelijk ondergedompeld in het voorjaar. Ik kijk mijn ogen uit en laaf me aan het leven. Het fluitenkruid wat in 2 dagen tijd naar boven schiet en een kantig groen dek onder de bomen weeft. De blaadjes van de hortensia die uit hun voegen barsten. De vogels die overuren maken met het bouwen van nestjes. De poezen die ik zie aan de slootkant, speurend naar jonge eendjes. De zwarte lammetjes hier in de wei verderop, onhandig en dartel ...
Het lijkt alsof ik met het ouder worden het voorjaar steeds meer indrink. Het is alsof ik me steeds bewuster word van de intensiteit. Ik voel me verrast na de stille en donkere winter. Oh ja ... zó was het ... Ik word bedolven door licht, schoonheid en kleur en ben verwonderd over de waanzinnige energie en uitbarsting van het bestaan. In alles. En ik wil daar in zijn. Mee zijn. Onderdeel van zijn. Helemaal. Me aan laven. Zonder woorden. Fris. En verpletterend helder.
Wat een geluk.