Hey Yuri,
Jeetje … jij bent nieuws vandaag zeg! Een gevallen held en iedereen vindt er iets van. De sensationele koppen in de krant steken bleek af bij alle respons die er op komt. Hoe is het nu met je? Ik begrijp heel goed dat je hebt afgesproken geen reactie te geven. Dat komt later wel een keer als de storm wat is geluwd. Het vele commentaar komt denk ik ook voort uit wat mij bezighoud: wat maakte dat dit zo is gegaan? Zo succesvol, zo'n mooi verhaal, je helemaal teruggeknokt, zo vlak voor de eindstreep ... en je laat het liggen ... Waarom? What happened?
Was er gisteravond een grote euforie? De finale behaald, je vriendin die kwam, zo’n grote blijdschap en een gevoel van onoverwinnelijkheid die maakte dat je dacht: ‘Ik ga dat vieren zoals iedereen dat viert, met een biertje, gezellig samen.’ Maakte die stralende kracht de eerder gemaakte afspraken uit je contract een beetje ‘blurry’? Dacht je: ‘dat moet toch kunnen, de regels zijn rekbaar? Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf, mijn eigen lichaam en mijn eigen acties en dit past gewoon bij me.?' Misschien houd je niet van het strenge regime van het Nederlandse olympische team, ben je meer een solist en doe je dingen graag op jouw manier. Misschien maken de regels je wat recalcitrant. Misschien was er een grote ‘fuck it met je regels...’ Misschien wil je afgerekend worden op je prestaties en niet op hoe je tot die prestaties komt. Misschien was je ook die discipline ineens spuugzat, was het verlangen 'even' wat los te zijn groter dan die jarenlange strengheid. Misschien was je bang om te verliezen, of juist om te winnen ... Want als je in Rio met goud weg zou lopen, gaapte er een groot leeg gat?
Ik ben benieuwd. Niet hoe het precies ging, niet wat de gedachte in het moment was, maar of je een afspraak had met jezelf? Over Rio? Over hoe je dat zou doen? En hoe je dat deed? Puur op wilskracht? Vanuit een andere drive ... De hamvraag is wat mij betreft: Waarom was Rio ooit belangrijk?
Nederland valt over je heen. Gelukkig ben je stevig genoeg om dat te weerstaan. Nederland zoekt antwoorden en verklaringen voor je mysterieuze handelen. Je hebt mensen die de straf overdreven vinden (een biertje moet toch kunnen, laat die jongen), je hebt mensen die verontwaardigd zijn over de dubbele moraal (sporters moeten het goede voorbeeld geven en toch dweept ook het NOC met het oranje bierfeesthuis van de grootste brouwer), je hebt mensen die je een slachtoffer maken van je verslavingsgevoeligheid (hij kon er niets aan doen, dit zit nou eenmaak in de genen), je hebt mensen die je dom wegzetten (hij moest beter weten, hij heeft toch geleerd hoe hij met zichzelf om moet gaan in Schotland).
Mij doet dit nieuws beseffen dat je een mens bent en dat we niet maakbaar zijn. Een groot mysterie. Dat we ons leven soms op de meest bijzondere manieren bizarre wendingen geven. Ik wens je rust in de luwte en een goede tijd met je vriendin. En ik hoop van harte dat je jezelf niet teveel op je kop geeft over hoe je dit deed en dat je, in plaats daarvan, verwonderd en nieuwsgierig kunt zijn naar jezelf.
Warme groet,
Petra